(Συντάκτης:Τρύφων Ολύμπιος)
(Από: wwwaristofanis.blogspot.com)
Σε ένα μεστό άρθρο ο Matthias Chang (Μαλαίσιος με κινέζικη καταγωγή) κάνει μια εκτεταμένη ανάλυση μιας καταστάσεως που οδηγεί νομοτελειακά σε μια τελική παγκόσμια καταστροφή. Με αφορμή αυτό το άρθρο του Matthias Chang και ανασκευασμένο με δικές μου εκτιμήσεις, παραθέτω μια συνοπτική εικόνα για το τι ενδέχεται να συμβεί στην ανθρωπότητα και στην... Ελλάδα με βάση και αίτιο την παρούσα οικονομική και νομισματική κρίση.
Η εγκατάλειψη του χρυσού
Γίνεται πλέον φανερό σε πολλούς ειδήμονες ότι οι ΗΠΑ θα αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη τους, τα οποία ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια δολλάρια. Παρά ταύτα οι “βαθμολογήτριες εταιρίες” των παγκοσμίων οικονομιών Moody’s, Standard & Poor’s, και Fitch Ratings βαθμολογούν την αμερικάνικη οικονομία....
με ΑΑΑ. Είναι οι εταιρίες που είχαν βαθμολογήσει την CDO με ΑΑΑ, ενώ βυθιζόταν καθέτως. Ο οργανισμός National Inflation Association (NIA) πιστεύει ότι η πιστoληπτική ικανότητα της Αμερικής είναι στην ουσία μηδενική. Τι γίνεται όμως και διατηρεί τα ΑΑΑ; Η εξήγηση μας οδηγεί πίσω στο χρόνο.
με ΑΑΑ. Είναι οι εταιρίες που είχαν βαθμολογήσει την CDO με ΑΑΑ, ενώ βυθιζόταν καθέτως. Ο οργανισμός National Inflation Association (NIA) πιστεύει ότι η πιστoληπτική ικανότητα της Αμερικής είναι στην ουσία μηδενική. Τι γίνεται όμως και διατηρεί τα ΑΑΑ; Η εξήγηση μας οδηγεί πίσω στο χρόνο.
Το 1971 ο πρόεδρος Νίξον αποδέσμευσε το δολλάριο από αποθέματα χρυσού και ανάγκασε την υφήλιο, ίσως και με στρατιωτική απειλή, να δεχτεί ένα χαρτί σαν παγκόσμιο ισοδύναμο. Μην ξεχνάμε ότι ακόμη βρισκόμαστε στη δύνη του ψυχρού πολέμου. Τα αποθέματα χρυσού των εθνικών τραπεζών ακυρώθηκαν, η τιμή του χρυσού έπεσε, οι τράπεζες πούλησαν το χρυσό για κοσμήματα και αμερικανοί οικονομολόγοι επιστρατεύτηκαν να δημιουργήσουν την θεωρία της διακυμάνσεως των νομισμάτων και τα εξ’ αυτής πλεονεκτήματα. Οι χώρες του δυτικού συτήματος, η μια μετά την άλλη, αναγκάστηκαν να έχουν τα αποθέματά τους σε δολλάρια και το δολλάριο πήρε έτσι την θέση του χρυσού ως αποθεματικό. Και φυσικά οι εμπορικές συναλλαγές υπολογίζοντο πλέον σε δολλάρια, πράγμα που έδωκε στις ΗΠΑ τρομερά πλεονεκτήματα.
Το δολλάριο ως κίβδηλο ισοδύναμο
Η προσήλωση στο δολλάριο έδινε την ψευδαίσθηση ενός άτρωτου νομίσματος και προσέδιδε άπειρη πιστοληπτική ικανότητα στις ΗΠΑ. Ενώ οι άλλοι λαοί έπρεπε και πρέπει να παράγουν εισόδημα μετρημένο στο εθνικό τους νόμισμα και μετά να το μετατρέπουν σε δολλάρια για τις διεθνείς συναλλαγές, οι ΗΠΑ χρειάζοντο μόνο να τυπώνουν χαρτιά για να πληρώνουν τις συναλλαγές τους. Υποτίθετε ότι έκοβαν τόσο χαρτί, όσο το αμερικάνικο εισόδημα μπορούσε να καλύψει. Στην πράξη ποτέ δεν έγινε αυτό, έκοβαν παραπάνω και άφηναν έτσι άλλους λαούς να πληρώνουν. Αυτό το δολλάριο φαινόταν να λειτουργεί σε ένα κλειστό σύστημα, στο οποίο “Γιάννης κερνούσε, Γιάννης έπινε”. Τα χαρτοδόλλαρα φαινόταν να είναι πανίσχυρα, αλλά είχαν στην ουσία μια διακρώς μειούμενη αξία, που ακολουθούσε την πτώση της αμερικανικής παραγωγής. Βαθμιαίως μετατρέποντο σε ένα κίβδηλο νόμισμα. Με τον παγκόσμιο χαρακτήρα του νομίσματός τους οι αμερικάνοι, παρά ταύτα, μπόρεσαν να διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο ζωής, παραπάνω από ό,τι τους ανήκε, ή να χρηματοδοτούν πολέμους, όπως του Βιετνάμ. Ολόκληρη η υφήλιος πλήρωνε αυτό τον πόλεμο.
Επί 39 χρόνια, από το 1971 μέχρι σήμερα, οι λαοί ‘πουλούσαν’, στην ουσία και εμμέσως, τα προϊόντα τους στις ΗΠΑ με αντάλλαγμα ένα χαρτοδόλλαρο με μια επίπλαστη αξία. Το εθνικό τους προϊόν και η ύπαρξή τους εκτιμόταν σε σχέση με το δολλάριο. Οι λαοί δέχονταν αυτό το νούμερο να αντιπροσωπεύει αξία, την οποία δεν είχε. Με την βοήθεια μιας ανίερης προπαγάνδας και τον φόβο ενός ενδεχομένου πολέμου, οι λαοί του μη σοσιαλιστικού κόσμου αρχικώς, πίστευαν στην αξία αυτού του νομίσματος και καμιά αμφισβήτηση δεν τέθηκε στον έξω κόσμο για τον κίβδηλο χαρακτήρα του δολλαρίου. Μόνο ο στρατηγός Ντε Γκωλ νωρίτερα είχε αμφισβητήσει τις ΗΠΑ, αλλά ξεχάστηκε μετά τον θάνατό του. Ο φόβος για επέκταση του σοσιαλισμού και η έμμεση απειλή της Αμερικής, έκανε το δολλάριο ‘κοινή πίστη’ των λαών.
Η ψευδοδιακύμανση των νομισμάτων
Όλα τα νομίσματα του σύγχρονου κόσμου, αποδεσμευμένα από τον χρυσό, έχουν μια κατά νόμον αξία, αφού οι κεντρικές τράπεζες καθορίζουν την τιμή του νομίσματος. Πώς όμως διακυμένονται τα νομίσματα, αφού οι κεντρικές τράπεζες τα καθορίζουν; Η διακύμανση είναι αποτέλεσμα συμφωνιών μεταξύ εθνικών τραπεζών μέσα σε πλαίσια που τις εξυπηρετούν προκειμένου να μην χρεωκοπήσουν. Μια χώρα πρέπει να ζητήσει “άδεια” προκειμένου να υποτιμήσει το νόμισμά της και εγκρίνεται τόση μείωση ώστε να μην διαταράσσει το δολλαριακό σύστημα. Όσο η διακύμανση μεταξύ δολλαρίου και ευρώ, π.χ. κινείται μέσα στα συμφωνηθέντα πλαίσια, τότε δεν συμβαίνει τίποτα δραματικό. Το πρόβλημα προκύπτει όταν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες δεν συμφωνούν για το πλάισιο και αυτό μπορεί να οδηγεί σε εμπορικούς ή σε θερμούς πολέμους.
Σήμερα και μετά από μια διαδρομή ωριμάνσεως της παγκόσμιας δολλαριακής αναγκαιότητας ή ηλιθιότητας βρισκόμαστε σε τροχιά καταρρεύσεως αυτού του τεχνητού και επίπλαστου νομισματικού συστήματος. Ολόκληρο το παγκόσμιο πιστωτικό σύστημα κινείται και διακυμένεται με χαρτιά κίβδηλης αξίας και κάθε χώρα στον προηγμένο κόσμο προσπαθεί να έχει μια λεπτή και προσεκτική συμπεριφορά στο χρέος των τρισεκατομμυρίων της Αμερικής, αφού η κάθε εθνική τράπεζα έχει μεγάλα αποθέματα σε υπερτιμημένα δολλάρια. Ο πονοκέφαλος όλων είναι πως να χειριστούν τα αποθεματικά τους σε δολλάρια. Η ανθρωπότητα βρίσκεται δέσμια σε αυτόν τον ‘αέρα’, ως αποτέλεσμα του βιασμού που είχε δεχτεί νωρίτερα κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Το δολλαριακό σύστημα ήταν προϊόν μιας ανώμαλης ψυχροπολεμικής περιόδου, που τότε είχε μεν νόημα, τώρα δεν έχει πλέον. Ο σοσιαλιστικός φόβος ως δύναμη συνοχής και συσπειρώσεως γύρω από το δολλάριο έχει εκλείψει και η διεθνής κυριαρχία του αμφισβητείται.
Χειραγώγηση της αξίας του δολλαρίου
Η τιμή των νομισμάτων επιδέχεται, κατά καιρούς, σφοδρή χειραγώγηση, όπου αναιρούνται οι κανόνες της αγοράς. Το 1985, λόγου χάριν, ζήτησαν οι ΗΠΑ από την Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία και Βρετανία να ‘υποτιμήσουν’ την αξία του δολλαρίου υπερτιμώντας τα δικά τους νομίσματα, με σκοπό να ελαττώσει η Αμερική το έλλειμα στο εμπορικό της ισοζύγιο, ειδικά με την Ιαπωνία. Είναι η γνωστή συμφωνία Plaza Accord. Η παρέμβαση οδήγησε σε πτώση του δολλαρίου με 54% έναντι του Γιεν και τα τεράστια αποθεματικά της Ιαπωνίας σε δολλάρια έχασαν 54% της αξίας τους και η Αμερική βρέθηκε να χρωστάει 54% λιγότερο στην Ιαπωνία μέσα σε μια νύχτα. Από αυτό τον διακανονισμό η Ιαπωνια δεν μπόρεσε να συνέλθει σχεδόν μέχρι σήμερα. Επειδή η πτώση ήταν μεγαλύτερη του επιδιωκομένου και λόγω της αδυναμίας της αμερικάνικης οικονομίας, με κίνδυνο να καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία, ξανασυμφώνησαν το 1987 να ανεβάσουν την τιμή του δολλαρίου, χωρίς αυτό να περνά μέσα από τους κανόνες της περίφημης ελεύθερης αγοράς.
Γιατί όμως συμφώνησαν οι αλλοι σε αυτή την χειραγώγηση της αξίας του δολλαρίου; Η απάντηση δεν είναι οικονομολογική. Οι ΗΠΑ ήταν ο μεγάλος νικητής του παγκοσμίου πολέμου. Η Γερμανία και Ιαπωνία δεν είχαν καν δικαίωμα επιλογής έναντι του μεγάλου αδελφού της Δύσεως. Μόνο η Μαλαισία υπό την αρχηγία του Μαχατήρ Μοχάμαντ είχε το σθένος να αντισταθεί στους παγκοσμίους χρηματοπιστωτές και επέβαλε κυβερνητικό έλεγχο στο νόμισμά της, καταργώντας την διακύμανση. Αρνήθηκε να υπερτιμήσει το νόμισμά της (ώστε έτσι να υποτιμήσει την αξία του αποθεματικού της που ήταν σε δολλάρια) και η τιμή του ορίστηκε με κυβερνητική απόφαση σε 3,80 ανά δολλάριο. Ο σπουδαιότερος χειραγωγός όμως του κόσμου είναι η Κίνα, η οποία επί πολλά χρόνια έθετε την τιμή του νομίσματος με κυβερνητική απόφαση, ανεξάρτητα από την ζήτηση. Αν αφηνόταν το Γουάν στην ελευθερία της αγοράς, θα έπρεπε να έχει ίσως τριπλάσια αξία από την σημερινή.
Οι Κινέζοι
Οι κινέζοι είχαν την δύναμη να κάνουν μια σημαντική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Προκειμένου να διατηρήσουν σταθερή την τιμή του Γουάν, συμφώνησαν να τροφοδοτούν τις ΗΠΑ με υπερβολικά φθηνά προϊόντα, με σχεδόν 10% της υπάρχουσας τότε δυτικής τιμής, με τον όρο να επενδύουν αμερικανοί στην Κίνα. Έτσι τα αμερικάνικα κεφάλαια της Κίνας θα μπορούσαν να τροφοδοτούν την αμερικάνικη αγορά, χωρίς να δημιουργούν πληθωρισμό στην Αμερική, αφού η παραγωγή γινόταν αλλού. Αυτή ήταν βέβαια μια βλακώδης συμφωνία για την Αμερική, αλλά η πολιτική ηγεσία υπέκυψε στις απαιτήσεις του κεφαλαίου για μεγιστοποίηση των κερδών και αυτό γινόταν με ελαχιστοποίηση του κόστους στην Κίνα. Από αυτή την απαίτηση του κεφαλαίου προέκυψε η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση κεφαλαίων, προϊόντων και υπηρεσιών.
Η Αμερική, είτε από ανάγκη είτε από βραχυπρόθεσμη πολιτική σκέψη ή πονηριά θα πλήρωνε με εκτύπωση νομισμάτων άνευ αντικρύσματος και οι χρηματοπιστωτές θα πλημμύριζαν την ανθρωπότητα με εύφλεκτα δολλάρια. Αυτή η σχέση ΗΠΑ – Κίνας περπάτησε καλά για δύο δεκαετίες, αλλά κυρίως υπέρ το δέον καλά για την Κίνα, που ναι μεν συγκέντρωνε δυτικό επενδυτικό δολλάριο στο έδαφός της και κατείχε ένα διαρκώς υποβαθμιζόμενο νόμισμα σε απόθεμα, αλλά έθετε βαθμιαίως την Δύση υπό οικονομικό έλεγχο. Βρέθηκε να κατέχει το μέγιστο παγκόσμιο απόθεμα σε δολλάρια και να καταστεί ο μέγιστος πιστωτής της Αμερικής. Η πονηριά και ματαιοδοξία των επιμέρους αμερικάνικων κεφαλαίων για υπέρμετρο κέρδος τα έφερε να μετακομίζουν την παραγωγή στην χαμηλού κόστους Κίνα, με στόχο να πουλούν ακριβά στην υψηλού κόστους γεννέτειρα Αμερική. Όταν σχεδόν όλα τα επιμέρους κεφάλαια έκαναν την ίδια λογική, τότε βρέθηκε η Αμερική χωρίς να παράγει στο έδαφός της και να βρίσκεται υπερχρεωμένη ή να κατέχεται οικονομικά από την Κίνα.
Ο πονοκέφαλος Ομπάμα
Η Αμερική υπό τον Ομπάμα θέλησε και πάλι να εφαρμόσει το ίδιο σχέδιο που ο Νίξον είχε χρησιμοποιήσει, δηλαδή να υποτιμήσει το δολλάριο έναντι του Γουάν, υποτιμώντας έτσι το τεράστιο απόθεμα δολλαρίων στην Κίνα και έτσι να υποτιμήσει το χρέος της στην Κίνα. Έλα όμως που η Κίνα δεν είχε καμιά προηγούμενη υποχρεώση ή συμφωνία όπως είχε η Γερμανία και Ιαπωνία, και επιπλέον είναι η μέγιστη πληθυσμιακά χώρα! Οι αμερικάνοι δεν μπορούσαν εδώ να επιβάλλουν και να διατάζουν, αλλά να παρακαλέσουν του κινέζους να συμφωνήσουν να υπερτιμήσουν άπαξ το νόμισμά τους ή να επιτρέψουν ελεύθερη διακύμανση. Βεβαία η Κίνα είχε ενδόμυχα τον φόβο για πιθανό εμπορικό πόλεμο, από τον οποίο θα έβγαινε ζημιωμένη στην παρούσα συγκυρία. Για να τον αποφύγει άφησε το νόμισμά της να διακυμένεται ελαφρώς. Στην ουσία το Γουάν παραμένει σταθερό, δημιουργώντας έναν αυξανόμενο πονοκέφαλο στη Δύση. Η Αμερική βρίσκεται να έχει ένα ανυπέρβλητο τεράστιο έλλειμα με τον Ομπάμα να μην μπορεί να κάνει ό,τι έκαναν οι προγενέστεροί του το 1985, δηλαδή να υπερτιμήσουν το Γουάν και να μειώσουν έτσι τεχνιέντως το χρέος στην Κίνα. Τώρα θα πρέπει να πάρουν άδεια από του κινέζους. Οι κινέζοι κατέχουν τόσο παλλά δολλάρια που, αν αποφασίσουν να τα εξαργυρώσουν θα γίνει ένας οικονομικός Αρμαγεδών. Θα πρέπει λοιπόν και προς το παρόν να ρίξουν νερό στο κρασί τους.
Οι αμερικάνοι, με την σειρά τους, εθισμένοι στην αφθονία, σπατάλη και ασυδοσία του χρήματος, δεν αντέχουν να αποκοπούν από τα κεκτημένα τους. Η κυβέρνησή τους είναι αναγκασμένη να φέρεται ως κυβέρνηση ενός πλούσιου λαού. Προκειμένου να ασκούν κρατική πολιτική, να ασκούν ισχυρή παγκόσμια πολιτική του μονοκράτορος ή να χρηματοδοτούν το Πεντάγωνο, δανείζονται από την Κίνα (θυμίζει Ελλάδα).
Γιατί όμως οι ημισοσιαλιστές κινέζοι δεν ξαποστέλνουν άπαξ και δια παντός την Αμερική και υπόσχονται ότι δεν θα διαταράξουν την παγκόσμια δολλαρική ισορροπία; Φυσικά δεν είναι ανόητοι, γνωρίζουν να περιμένουν. Επίσης οι ιθύνοντες αμερικάνοι θα πρέπει να έχουν γνώση ότι καμιά αυτοκρατορία δεν επιβιώνει όταν οφείλει τα μαλλιά της κεφαλής της. Όταν οι βυζαντινοί βρέθηκαν υπερχρεωμένοι στους βενετσιάνους, καταλύθηκαν απο αυτούς. Αυτό έκαναν οι βρετανοί νωρίς τον εικοστό αιώνα. Βρέθηκαν να χρωστάνε πολλά στις ΗΠΑ στις αρχές του 1940, πράγμα που ώθησε του αμερικανούς να ταχτούν με το πλευρό των βρετανών στον πόλεμο και όχι με τους γερμανούς, για να μην χάσουν τα χρήματά τους. Πάλη κατά του φασισμού και λοιπά ιδεολογήματα, ήταν προπαγανδιστικές δικαιολογίες. Ο πόλεμος κατά της Γερμανίας οφειλόταν στα συμφέροντα των αμερικανικών κεφαλαίων που είχαν στην Βρετανία και στις αποικίες της, ως και στην επιρροή που ασκούσαν διάφορες ομάδες στην αμερικάνικη πολιτική.
Η Βρετανία, λόγω του γερασμένου βιομηχανικού συστήματός της και λόγω των εξόδων του πολέμου, έχασε την προηγούμενη παγκόσμια κυριαρχία της, η οποία πέρασε στους αμερικανούς. Οι αμερικανοί δεν είχαν λόγο να νικήσουν την Βρετανία στο πεδίο κάποιας μάχης, την κυριεύσαν οικονομικά. Αυτό φάνηκε στην κρίση του Σουέζ όταν οι βρετανοί δεν ήταν πλέον ικανοί να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο, οι δε βρετανοί πολίτες βρέθηκαν για πολλά χρόνια να είναι εκπεσόντες αριστοκράτες με παλιά δόξα. Οι γερμανοί και οι ιάπωνες ανέκαμψαν γρήγορα, αφού αυτές ήταν οι πρωτοπόρες χώρες του σύγχρονου κόσμου.
Τι θα κάνει η Κίνα;
Τώρα βρίσκεται η Αμερική στην δραματική θέση να χρωστά τρισεκατομμύρια δολλάρια στους πιστωτές της, κυρίως στην Κίνα. Η υψηλή τιμή του δολλαρίου δεν καθρεπτίζει την άθλια πραγματικότητα και την αδυναμία μιας κατιούσης κοινωνίας. Στην ουσία η αξία του δολλαρίου δεν είναι ούτε το ένα τρίτο της σημερινής τιμής του. Ταυτοχρόνως η Κίνα βρίσκεται να πουλά προϊόντα και υπηρεσίες στην Αμερική και να πληρώνεται με ένα άθλιο νόμισμα, του οποίου η τιμή είναι κατ’ ουσίαν αυθαίρετη. Στην συνέχεια η Κίνα δανείζει αυτό το άθλιο νόμισμα στην Αμερική για να μπορεί να αγοράζει κινέζικα προϊόντα σε μια θέουσα σπείρα άνευ τέλους. Η Αμερική στη συνέχεια δεν έχει χρήματα να πληρώνει την Κίνα, δημιουργεί χρήμα από αέρα, τυπώνει παλιόχαρτο και το χρησιμοποιεί να πληρώνει, και αυτό λόγω της παγκόσμιας αποδοχής του δολλαρίου ως νομίσματος συναλλαγών. Μέχρι πού όμως θα φτάσει αυτός ο φαύλος κύκλος;
- Αν η Αμερική αποφασίσει να υποτιμήσει το δολλάριο τόσο ώστε να το φέρει στο επίπεδο της παραγωγής της, και πάλι δεν έχει ικανή παραγωγή και σημαντικά προϊόντα να εξάγει για να ξεπληρώσει το παγκόσμιο χρέος της. Είναι καταδικασμένη σε πτώχευση παρά τα ΑΑΑ που παίρνει από τους κατά συνθήκην εκτιμητές.
- Τα τελευταία 20 χρόνια το κύριο προϊόν εξαγωγής της Αμερικής ήταν επενδυτικό κεφάλαιο, το οποίο μάλιστα έχανε τον εθνικό του χαρακτήρα, γινόταν πανεθνικό και ανεξάρτητο από την γεννέτειρα Αμερική. Εξ αυτού προέκυψε το παγκόσμιο κεφάλαιο, το οποίο άλλοτε επενδύει το ίδιο, άλλοτε δανείζει. Είναι οι παγκόσμιοι πιστωτές που γνωρίζουμε καλά τελευταία. Όμως το αμερικάνικο κεφάλαιο από δολλάρια είναι ένας παγκόσμιος αέρας χωρίς δεσμό κάπου, πολύ εύφλεκτος να προκαλεί απανωτές κρίσεις.
- Ενώ επεκτείνεται μαζικώς το παγκόσμιο κεφάλαιο με την μορφή του παγκοσμίου δολλαρίου, το δολλάριο χάνει συνεχώς αξία αφού η μητρόπολη συνεχώς εξασθενεί. Τείνει να γίνει ένας εύφλεκτος αέρας, που να σκεπάζει την υφήλιο.
- Η Κίνα με την σειρά της, με το να διατηρεί την παρούσα σχέση δολλαρίου-Γουάν, τεχνητά διατηρεί την αξία του δολλαρίου, για να αποφύγει την μετατροπή του σε μπακαλόχαρτο, επειδή έχει μεγάλα αποθέματα ακριβώς σε δολλάρια. Όσο οι κινέζοι μπορούν και κρατούν αυτή την λεπτή ισορροοπία τα πράγματα απλά κινούνται, αλλά πολύ επικίνδυνα. Οι παγκόσμιοι παίχτες ευελπιστούν ότι η Κίνα, που βλέπει τον εαυτό της να κρατά υποβαθμιζόμενα χαρτοδόλλαρα, θα προσπαθήσει να υποτιμήσει το δολλάριο μόνο κατά ένα μικρό σκαλοπάτι, για να κερδίσει χρόνο και να απαλλαγεί από αυτό το νόμισμα. (Βέβαια το ερώτημα είναι ποιό άλλο νόμισμα θα πάρει τη θέση του.) Όμως η κατάσταση και οι συσχετισμοί είναι τόσο λεπτοί και εύφλεκτοι, ώστε έστω και μικρό σκαλοπάτι μπορεί να φέρει τεράστια ανεξέλεγκτη κατολίσθηση, και αλλοίμονο!
- Το ευρώ δημιουργήθηκε έτσι ώστε, μεταξύ άλλων, να αντικαταστήσει το δολλάριο. Αν όμως στην παρούσα κρίση γινόταν μαζική φυγή προς το ευρώ θα είχε ανεξέλγκτες συνέπειες για την Αμερική. Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι ότι και οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν αποθέματα σε ‘άχρηστα’ δολλάρια και θα έχαναν πολλά από μια μαζική φυγή και συνεπώς κατακόρυφη πτώση του δολλαρίου. Έτσι κανένας δεν θέλει την μαζική υποτίμηση του δολλαρίου, το οποίο είναι μεν άνευ παραγωγικής βάσεως, αλλά όλοι το χρησιμοποιούν. Αλλά ανεξέλεγκτοι παράγοντες μπορούν να εκκινήσουν μια ραγδαία πτώση του δολλαρίου, που κανένας δεν θα είναι σε θέση να την σταματήσει. Οι κεντρικές τράπεζες κάθονται πάνω σε καρφιά που μόνο φακίρηδες μπορούν να επιβιώσουν.
- Η Ελληνική κρίση φτιάχτηκε για να εμποδίσει την φυγή από δολλάριο σε ευρώ και αυτό εξυπηρετούσε όλους. Γιατί επελέγει η Ελλάδα ως θύμα της υποθέσεως; Διότι η Ελλάδα είχε από χρόνια οδηγηθεί να έχει ένα διεφθαρμένο αναξιόπιστο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και ένα αναρχικό κοινωνικό σύστημα, το οποίο δεν μπορούσε να αντισταθεί σε τίποτα. Και την τελευταία στιγμή βρέθηκε μια κυβέρνηση στην οποία μπορεί να χρεωθεί δόλος, δηλαδή να είναι συμπαίχτης στην ιστορία. Ο χειρισμός του χρέους και των πιστωτών δείχνει ότι μάλλον υπήρξε συμπαιχνία. Το αστείο είναι ότι η ελληνική οικονομία αντιστοιχεί στο 2,8% της ευρωζώνης και δεν θα έπρεπε να επηρεάζει την τιμή του ευρώ. Για αντιδιαστολή αναφέρουμε ότι η πτώχευση της Καλιφόρνιας, η 7η οικονομία στον κόσμο, δεν είχε καμιά επίπτωση στην τιμή του δολλαρίου, όπως θα έπρεπε. Τα ΜΜΕ και οι παγκόσμιοι εκτιμητές των οικονομιών, όπως η Μούντις, έδιναν αξιοπιστία στο δολλάριο, ενώ δεν έδιναν στο ευρώ με το σκεπτικό ότι και άλλες χώρες εκτός από την Ελλάδα είναι σε κατάρρευση. Έτσι η φυγή προς το ευρώ αναχαιτίστηκε. Αυτό βέβαια εξυπηρετούσε και τους ισχυρούς της ευρωζώνης, αφού τα αποθέματα σε δολλάρια δεν εξανεμίστηκαν αφενός και τα προϊόντα τους αφετέρου εγίνοντο περισσότερο ανταγωνιστικά με την ελεγχόμενη πτώση του ευρώ. Οι ευρωπαίοι παρενέβησαν με βοήθεια μόνο στο σημείο που έπρεπε να διατηρηθεί μια καθορισμένη εκ των προτέρων ισορροπία.
Η παγκόσμια αγωνία τώρα στρέφεται στην Κίνα, τι θα κάνει η Κίνα! Θα συνεχίσει να εισπράττει διαρκώς υποτιμούμενα δολλάρια ή θα τα ξεφορτωθεί απότομα και ξαφνικά για προκαλέσει την άμεση πτώση της Αμερικής; Το τέλος φαίνεται να μην είναι μακρυά, αλλά πόσο κοντά; Είναι πέντε ή δεκαπέντε χρόνια; Πάντως η ανησυχία ωθεί επενδυτές και κράτη να στρέφονται σε χρυσό και πάλι για να κλείσει ένας κύκλος που άρχισε με τον Νίξον το 1971. Η τράπεζα Bank of International Settlement (BIS) επιστρέφει σε χρυσό για ασφάλεια.
Γεγονός είναι ότι φτάνει η κατάσταση σε ένα σημείο ωριμότητας που οι κινέζοι της επόμενης δεκαετίας δεν θα μπορούν να αντέξουν τη δολλαριακή φούσκα. Αργά ή γρήγορα η Κίνα θα πρέπει να πάρει την πλέον δραματική και καθοριστική για το μέλλον της ανθρωπότητας απόφαση του 21ου αιώνα, να βουλιάξει το δολλάριο και να αφήσει τις οικονομίες του κόσμου να υποφέρουν δραματικά βραχυπρόθεσμα ή να αυτοκτονήσει μαζί με την Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ρωσσία, Βραζηλία και Ιαπωνία.
Μόνο η Κίνα επιβιώνει
Προς το παρόν μόνο η Κίνα μπορεί να επιβίωσει από μια σφοδρή οικονομική καταιγίδα και καταστροφή με τον ελάχιστο πόνο. Και αυτό γιατί αφενός είναι τεράστια και αφετέρου εύκολα μπορεί να στρέψει την οικονομία της από εξαγωγική σε εγχώρια παραγωγή και αγορά, στρέφοντας το δυναμικό του ενάμισυ δις ανθρώπων στον εαυτό τους. Η Κίνα μπορεί να κάνει αυτό σε ένα ή δύο χρόνια, χωρίς να τρανταχτεί από κλυδωνισμούς. Μάλιστα έχει το σωστό για τους καιρούς αυταρχικό πολιτικό σύστημα στην καίρια στιγμή για να παίρνει γρήγορες αποφάσεις και να τις εφαρμόζει. Οι δυτικές χώρες, όσο και μεγάλες αν είναι, δεν έχουν την δυναμική της ταχείας μεταβολής, λόγω των δομών και θεσμών και των κεκτημένων αλλά γερασμένων δικαιωμάτων, α’λά Ελλάδα. Μέχρι να κινηθεί η Ευρώπη λ.χ. να στρέψει την οικονομία της στον εαυτό της θα περάσουν χρόνια, πράγμα ανώφελο σε μια στιγμή υπερταχείας κρίσεως.
Όπως έχει σήμερα ο νομισματικός χάρτης, ο συντονιστής και μαέστρος της τιμής του δολλαρίου είναι η Κίνα. Το γεγονός ότι του Γουάν αποφασίζει και μπορεί να κρατά ψηλά την τιμή του δολλαρίου λέει ότι δεν είναι το δολλάριο, αλλά του Γουάν το παγκόσμιο νόμισμα. Απομένει ο τελικός εκτοπισμός του δολλαρίου. Αν η Κίνα ανεβάσει αιφνίδια την τιμή του Γουάν, με μαζική εκδολή του δολλαριακού αποθεματικού της, τότε όλα τα επίπλαστα νομίσματα ανά τον κόσμο θα γκρεμιστούν. Οι αμερικανοί αιτούνται βέβαια την υπερτίμηση του Γουάν, αλλά εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Μεγάλη υποτίμηση του δολλαρίου ελλαττώνει βέβαια το χρέος στην Κίνα, αλλά θα πρέπει στη συνέχεια να δανείζεται ακόμη περισσότερο από την Κίνα για να αγοράζει κινέζικα προϊόντα. Είναι δε αστείο το γεγονός η Αμερική να ζητά την άνοδο του Γουάν και η Κίνα να αρνείται. Είναι επίσης παγκόσμιο αδιέξοδο και σκάνδαλο να βαθμολογείται η Αμερική με ΑΑΑ, όταν βρίσκεται ήδη με το ένα πόδι σε πτώση στο χάος.
Οι οικονομολόγοι της Δύσεως δεν έχουν καν ασχοληθεί με αυτό το τραγικό αδιέξοδο, είτε διότι δεν το βλέπουν όντες κλεισμένοι στα παραδοσιακά μοντέλλα τους να απολαμβάνουν τις παλιές αμερικάνικες δόξες, είτε είναι μέρος του παιχνιδιού, δηλαδή της αποκοιμήσεως και αποβλακώσεως των ανθρώπων για να ισχύει το ελληνικό ρητόν, “των οικειών ημών εμπιμπραμένων, ημείς εισέτι άδωμεν”.
Το δίλημμα του φυλακισμένου
Όπως έχει σήμερα η συσχέτιση των οικονομιών, η Κίνα μπορεί να ανατρέψει την κοσμοκρατορία της Αμερικής σε μια νύχτα, αποβάλλοντας τα δολλάρια από πάνω της. Γιατί όμως δεν το κάνει, έστω ακόμη για να πάρει εκδίκηση από την Δύση για τις προηγούμενες συμπεριφορές της προς τους κινέζους. Μην ξεχνάμε ότι κινέζος στην Αμερική ήταν στο επίπεδο του μαύρου, και η συμπεριφορά των δυτικών στην Κίνα καθρέπτιζε το δόγμα κυρίαρχος – υποτελής. Σήμερα οι κινέζοι, απαλλαγμένοι από μια γερασμένη δυτική δημοκρατία, έχουν στραφεί σε σωστή κατεύθυνση, δηλαδή εδραιώνουν την τεχνολογική κοινωνία ή την κοινωνία της γνώσεως του 21ου αιώνα. Το δίλημμα που γίνεται επιτακτικότερο, προϊόντος του χρόνου, είναι κατά πόσο είναι σε θέση να επιβιώσει από ένα ενδεχόμενο όχι εμπορικό (εκεί επιβιώνει) αλλά ένοπλο παγκόσμιο πόλεμο. Γιατί αιφνίδια πτώση των ΗΠΑ μπορεί να φέρει τους αμερικανούς σε αδιέξοδο και να πατήσουν όλα τα κουμπιά που διαθέτουν, σε μια λογική του ‘αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων’. Γι’ αυτό οι κινέζοι θα προτιμούσαν βαθμιαία πτώση της Αμερικής, ώστε από μόνη της να μην αντέχει το βάρος του κόσμου και να αφήσει το πεδίο ελεύθερο. Δηλαδή μια πτώση όπως αυτή της Σοβιετικής Ενώσεως.
Υπάρχει όμως το ενδεχόμενο να λειτουργήσει η καου-μπόϋκη ιστορία των αμερικανών από τον φόβο του θανάτου. Βλέποντες την πτώση να έρχεται, να αντιδράσουν με καταστροφές παγκοσμίως, ώστε να προκληθεί ένας αδυσώπητος πόλεμος. Το εκτόπισμα της πτώσεως ενός γίγαντα θα είναι αισθητό παγκοσμίως. Τότε έρχεται ο πόλεμος καθάρσιος με τεράστιο πόνο για το ανθρώπινο είδος, αν τελικά θα υπάρξει ανθρώπινο είδος.
Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο τι πράττει η ημετέρα Ελλάς; Δυστυχώς διαπιστώνουμε, όπως όλοι μας τελευταία, πόσο άθλιο κράτος διαθέτουμε, πόσο καιροσκοπική πολιτική κυριαρχεί, παρά την κρίση, και πόσο αντικοινωνικό χαρακτήρα ανθρώπων έχουμε δημιουργήσει. Μια γενική διαφθορά απλώνεται σε όλη την κοινωνία και η χώρα μας βρίσκεται οικονομικά, κοινωνικά και στρατιωτικά αδύναμη για να ανταπεξέλθει μια παγκόσμια πολεμική κρίση. Για σύγκριση αναφέρω ότι η Σουηδία διαθέτει καταφύγια πυρηνικού πολέμου για το 95% του πληθυσμού της, η Ελλάδα ούτε καν έχει την σκέψη για σωτηρία του λαού της. Το οικονομικό χρέος της χώρας μας γίνεται τεράστιο λόγω των χειρίστων δομών και υπηρεσιών που διαθέτουμε, λόγω της αντικοινωνικής και ανθελληνικής νοοτροπίας μας και λόγω της ανικανότητάς μας για ανάπτυξη και πρόοδο. Ακόμη και σήμερα η σκέψη του κάθε έλληνα είναι πως θα ‘αρπάξει’ και όχι πως θα δημιουργήσει. Αυτή η διαπίστωση αποτελεί την δυστυχία εκείνων που καταλαβαίνουν και δεν μπορούν καν να ακουστούν ή να πράξουν.
Θα ρωτούσε κάποιος, τι να κάνουμε εμείς οι μικροί!!! Πρώτο μια Ελλάδα των 80 εκατομμυρίων δυνάμει Ελλήνων δεν είναι μικρή, και δεύτερο η λύση του οικονομικού χρέους μας βρίσκεται ακριβώς στην αδυναμία του δολλαρίου (που δεν κοινοποιώ). Ο έχων νουν χειραγωγεί τα πράγματα και όχι τα πράγματα αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου